ناباروری همواره به‌‌عنوان یک مشکل، موردتوجه انسان‌ها بوده و در رابطه با علت آن تصورات مختلفی وجود داشته است. علی‌بن‌عباس اهوازی (372-308 خورشیدی)، پزشک ایرانی، در کتاب الطب الملکی به تشریح ساختمان رحم، نقش حرکت‌های رحم در به دنیا آمدن کودک و توصیف سرطان رحم پرداخت. این کتاب در سال 1100 میلادی و در 1127 صفحه به لاتین ترجمه شد. ابوالقاسم زهراوی (1000 میلادی/ 378 خورشیدی)، پزشک مسلمان اسپانیایی، در کتاب اصول جراحی خود، به‌نام التصریف، بخشی را به چگونگی رشد جنین و زایمان اختصاص داد. لئوناردو داوینچی (1492 میلادی/ 870 خورشیدی) هنرمند و دانشمند ایتالیایی، بیش از 30 جسد از مجرمان محکوم به مرگ را کالبدشکافی کرد و تصویرهای فراوانی از آن‌ها کشید. گابریلو فلاپیو (1561 میلادی/ 939 خورشیدی)، پزشک ایتالیایی، به تشریح ساختمان دستگاه تناسلی انسان پرداخت و لوله‌های رحم را معرفی کرد که به نام خود او لوله‌های فالوپ نام گرفت.
رابرت جی. ادورادز از اوایل دهه ۱۹۵۰ تصمیم گرفت مطالعات خود را برای اجرای روش IVF روی نمونه‌های انسانی آغاز کند. وی برای رسیدن به این هدف، به مطالعات منظمی پرداخت و پس از کشف اصول فراوانی در مورد باروری انسان، در سال ۱۹۶۹ موفق شد سلول‌های تخمک انسان را درون لوله‌های آزمایش، بارور سازد. جایزه نوبل پزشکی ۲۰۱۰ به رابرت جی. ادورادز، استاد بازنشسته دانشگاه کمبریج، برای بارور سازی مصنوعی (IVF) اهدا شد.
ادواردز با همکاری پاتریک استپتو (متخصص بیماری‌های زنان) روش IVF را از آزمایشگاه به پزشکی عملی آورد. استپتو (از پیشگامان لاپاراسکوپی) از لاپاراسکوپ برای خارج کردن تخمک‌ها از تخمدان استفاده کرد و ادواردز آن‌ها را در محیط کاشت سلول‌ها قرار داد و به آن‌ها اسپرم اضافه کرد بدین ترتیب تخمک بارور شده چندین بار تقسیم شد و جنین ابتدایی با اندازه هشت سلول را به وجود آورد. ادواردز و استپتو، کلینیک بورن هال را در کمبریج پایه‌گذاری کردند که اولین مرکز درمان IVF جهان نامیده شد. در سال ١٩٧٨ با تولد لوییس براون (اولین ثمره باروری آزمایشگاهی) در انگلستان، یک رؤیا به واقعیت تبدیل شد.
امروزه با پیشرفت‌های به دست آمده در صنعت بیولوژی، تولیدمثل و ژنتیک بررسی و درمان ناباروری به حیطه‌های دور از تصور کشیده شده است.