فیبروم رحم یا فیبروئید که امروزه در مجامع پزشکی و علمی از آن بیشتر به عنوان میوم یا لیومیوم leiomyomas (lie-o-my-O-muhs) یا myomas یاد می‌شود، از شایع‌ترین تومورهای دستگاه تولید مثل در خانم‌ها است. میوم یا فیبروم تومور سخت و فشرده‌ای از سلول‌های ماهیچه صاف و بافت همبندی است که در اثر رشد بیش از اندازه بافت رحمی در دیواره رحم یا پیرامون آن تشکیل می‌گردد. تخمین زده می‌شود که در حدود 20 تا 50 درصد خانم‌ها در سنین باروری میوم دارند، اگرچه همه‌ی آنها شناسایی و تشخیص داده نمی‌شود.
بیش از 99 درصد میوم‌های رحم خوش‌خیم و غیرسرطانی هستند و وجود آنها لزوما ریسک ابتلا به سرطان رحم را افزایش نمی‌دهد. اگرچه می‌تواند مشکلاتی در روند تولید مثل مانند نازایی، سقط جنین یا زایمان زودرس برای خانم‌ها ایجاد کند.
با وجود اینکه هنوز عامل اصلی پدید آورنده فیبرویید رحمی به روشنی مشخص نیست، تصور می‌شود که این تومور در اثر تقسیم و تکثیر سریع یک سلول سالم ماهیچه صاف دیواره رحم و تحت تاثیر هورمون استروژن تشکیل شود و از همین روی استفاده از نام میوم به معنای "تومور ماهیچه" برای آن درست‌تر به نظر می‌رسد. پژوهشگران بر این باورند که هر یک از عوامل ژنتیکی، هورمونی، محیطی یا ترکیبی از همه‌ی این‌ها می‌توانند در پیدایش فیبروم رحمی نقش بازی کنند. خطر بروز فیبروم رحم در خانم‌های دارای افزایش وزن بیشتر و در خانم‌هایی که بچه‌دار شده‌اند، کمتر است.
با اینکه بسیاری از زنان مبتلا به فیبروم رحمی هیچ نشانه‌ای ندارند، شایع‌ترین نشانه‌های آن در برخی موارد عبارت است از:
از آنجایی که رشد فیبروم با نزدیک شدن به سنین یائسگی متوقف می‌شود، معمولا و به ویژه در زنانی که علائمی نشان نمی‌دهند، نیازی به درمان وجود ندارد و تنها کنترل دوره‌ای توصیه می‌شود. برای زنانی که از درد یا خونریزی شدید و یا دیگر عوارض فیبروم رنج می‌برند، ممکن است روش‌های درمانی دارویی یا جراحی به کار گرفته شود:
درمان دارویی:
جراحی:
برای درمان فیبروم رحمی چندین روش جراحی وجود دارد که عبارتند از: