اطراف تخمک را لایه‌ای از جنس مولکول‌های قندی پروتئینی به نام زوناپلوسیدا پوشانده است . این لایه باعث محافظت تخمک و جنین می‌شود و پس از مرحله لقاح، یکی از عوامل هدایت جنین از لوله رحم به سمت رحم است که مانع جدا شدن سلول‌های جنین از یکدیگر می‌شود. همچنین پس از وارد شدن یک اسپرم به تخمک، ساختار آن‌چنان تغییر می‌کند که مانع ورود اسپرم‌های بعدی می‌شود. پس از رسیدن جنین به حفره رحم و تشکیل بلاستوسیت در روز پنجم پس از لقاح بهطور طبیعی این لایه نازک‌شده و به کمک آنزیم‌هایی که از جنین و دیواره رحم ترشح می‌شوند، پاره خواهند شد. به این فرایندِ پاره شدن، هچینگ گفته می‌شود تا امکان چسبیدن جنین و نفوذ آن به داخل دیواره رحم فراهم آید. در مواردی که لقاح آزمایشگاهی صورت می‌گیرد، بعضی از عوامل مانع نازک شدن زوناپلوسیدا و پارگی آن در اثر آنزیم‌ها می‌شوند.
اهم این عوامل عبارت‌اند از:
به همین دلیل محققان راه‌هایی برای پاره کردن زوناپلوسیدا بهصورت مصنوعی ابداع کردند. این شکاف از روش‌های زیر ایجاد می‌شود:
این روش برای همه کاربرد ندارد، موارد کاربرد آن در بیمارانی است که سن آنها بیش از 37 سال است و یا یک دوره انتقال ناموفق را تجربه کرده‌اند و همچنین میزان FSH روز سوم قاعدگی‌شان بیشتر از 15 باشد، هچینگ برای بیمارانی که جنین منجمد شده دارند نیز استفاده می‌شود. موارد منع مصرف هچینگ بر روی جنین‌های سالم و خانم‌های جوان است.